Extintos básicos

Extintos básicos, un libro sobre a memoria da infancia na Meira do Morrazo do autor: os grosos muros de pedra do colexio de curas de Vigo  na atmosfera seca da posguerra; as rosas da casa da avoa e dos Romanos perto da illa de Sanmertolameu; os xogos no xardín de dona Carmela e do señor Ribas a quen o autor acompañaba en lenta camiñada a  tomar os vasos ás beiras da praia; as paseatas pola ponte do río da Laxe, na chamada Rota do Colesterol; o quentor cordial do namoricar primeiro, nun recuncho detrás do palco da orquestra que ficaba disimulado polas ponlas baixa dunha mimosa; o divertido acontecer de Laureano o da Droguería e do ficus da Caixa de Aforros; as nogueiras da Casa Grande do tataravó; as doces enfermidades da nenez, arroladas polos loureiros que danzaban recortados no lonxe pardo ou nun ceo de nubes brancas; os días da vendima na casa do tío Pedro; as hedras do eido de don Mario; as cereixas da consulta de dona Clara... Extintos básicos é un breve tratado de botánica sentimental, de busca do soño perdido no recuncho fluvial das follas tenras dunha nogueira, un xeito  de agocharse na frescura da sombra dos loureiros e poñerse alí a axexar o mundo. Flores e árbores coa súa simboloxía sentimental: a hedra e a amizade; a gardenia a flor do bolero, a madreselva a do tango; o cheiro doméstico da ruda, no territorio íntimo da nai; o arrecender da resina, misterioso, esencial, capaz por si só de suxerir  a esperanza de que existan xardíns eternos, perdidos en calquera inmensidade. Libro singular, cheo de aromas, olores, arrecendos, fermosamente escrito, coa estirpe e o celme da lingua familiar.